Στους ίδιους δρόμους πρέπει να βρεθούμε και τώρα
Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι πρόσκληση, κάπως επώδυνη, αλλά πραγματική για να γίνουμε κι εμείς πιο αδιάλλακτοι, πιο αδίστακτοι, πιο δεμένοι με τα δίκια του Σκοπού μας, πιο έξυπνοι πολιτικά, πιο αποτελεσματικοί οργανωτικά…
Το αποτέλεσμα -και στη δική μου συνείδηση- είναι σοκαριστικό. Και όχι μόνο για τη διαφορά πρώτου και δεύτερου κόμματος, όχι μόνο γιατί για πρώτη φορά η Δεξιά επανεκλέγεται με άνοδο σε ποσοστά και αριθμό ψήφων, αλλά γιατί το πέτυχε και το πιστώνεται με πραγματικό πολιτικό-εκλογικό θρίαμβο μετά τα όσα έκανε τα τελευταία τέσσερα χρόνια… Η πλειοψηφία των έγκυρων ψηφοδελτίων έδωσε το letter of clearance (για να μιλήσω στην αγαπημένη γλώσσα των σημερινών κυβερνώντων…) να συνεχίσει το σχέδιό της για την άλωση του δημοσίου τομέα ακόμα πιο απρόσκοπτα…
Σε προσωπικό επίπεδο οφείλω να ομολογήσω πως για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν στις Ευρωεκλογές του 2019) έπεσα εντελώς έξω στις εκτιμήσεις μου. Είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορώ πάντα να αφουγκράζομαι τον κοινωνικό παλμό με την ίδια επιτυχία, ενίοτε κινούμαι και εντελώς λανθασμένα… Περίμενα μία πρωτοπορία της ΝΔ στη χειρότερη περίπτωση του μεγέθους και της κλίμακας 33-29%. Σήμερα, κάτι τέτοιο μοιάζει με ανέκδοτο…
Στην ουσία για όσα έκανε η ΝΔ αυτά τα χρόνια, ένα κρίσιμο κομμάτι του εκλογικού σώματος «τιμώρησε τον Τσίπρα»… Για να το σοβαρέψουμε στα πολύ γρήγορα, γιατί πλέον και τα χωρατά έχουν όρια…, υπάρχει πλέον σημαντική κοινωνική-λαϊκή έγκριση στο να παρακολουθεί κάποιος θεσμικός όποιον θέλει και για όποιο λόγο του καπνίσει, να δίνει ακόμα και 30.000 ευρώ το μήνα στο CEO της ΔΕΗ όταν όλοι οι απλοί άνθρωποι τρέμαμε να ανοίξουμε το φάκελο με τους λογαριασμούς, να βγαίνει κοτζάμ πρωθυπουργός και να λέει πως δεν έχει διαφορά αν νοσηλεύεσαι σε ΜΕΘ ή σε θάλαμο, να ιδιωτικοποιεί οτιδήποτε προλαβαίνει πριν πέσει για ύπνο το βράδυ, να έχει μεγάλες ευθύνες για Τέμπη, πλημμύρες, πυρκαγιές, για το φιάσκο της Αττικής Οδού, να μην εμποδίζει μία κυβέρνηση την ασυδοσία συγκεκριμένων παράκεντρων του οργανωμένου εγκλήματος, να παίρνει στρατιωτικό εξοπλισμό από τα ακριτικά νησιά και να στέλνει στην Ουκρανία τον ίδιο ή άλλο, να διορίζει Λιγνάδηδες (με γνωστό στους κύκλους των μυημένων παρελθόν) και πολλά ακόμα. Είναι σοκαριστικό, αλλά είναι και ΟΔΥΝΗΡΉ πραγματικότητα: για πολλούς συμπολίτες μας όλα αυτά τα φαινόμενα καθαρής δημοκρατικής εκτροπής ΔΕΝ λένε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ…
Ναι κυρίες και κύριοι, σύντροφοι όλων των αποχρώσεων, πρέπει να συμβιβαστούμε νοητικά και να προστατεύσουμε το μέλλον μας. Ζούμε σε μία κοινωνική πραγματικότητα που όλα αυτά όχι μόνο δεν ενοχλούν τόσους πολλούς όσο θα έπρεπε, αλλά γίνονται αφορμή για συσπείρωση και περαιτέρω εκλογική ενίσχυση των υπεύθυνων. Η ΝΔ πήρε την Κυριακή περισσότερους ψήφους ακόμα και από το 2019, που το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ήταν η κυρίαρχη συνεκτική ιδεολογία της μισής και βάλε Ελλάδας…
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον καλούμαστε πλέον να επιβιώσουμε και να βρούμε λύσεις για την καθημερινότητά μας και τα διαρκώς αυξημένα προβλήματα. Όχι να οραματιστούμε και να αναζητήσουμε τις πτυχές της ευτυχίας που μας αναλογούν, αλλά να αμυνθούμε και να περισώσουμε ότι μπορούμε. Δεν πρέπει, όμως, να παραιτηθούμε. Πρέπει να συνεχίσουμε, να εκμεταλλευτούμε τις μελλοντικές συγκυρίες, να πείσουμε όσους περισσότερους γίνεται και να κάνουμε κάποια στιγμή απολογισμό.
Στο σήμερα, το έργο μας παραέγινε βουνό, αλλά στα ζόρικα επιβιώνουν μονάχα όσοι μπορούν… Και το εγχώριο κοινωνικό- λαϊκό σώμα σε προηγούμενες δεκαετίες συνάντησε μεγάλα εμπόδια, αλλά άντεξε. Στους ίδιους δρόμους πρέπει να βρεθούμε και τώρα… Aκόμα πιο αταλάντευτα πλέον… Η εκλογική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι προσκλητήριο για όλους εμάς, να σοβαρευτούμε και να πεισμώσουμε ακόμα παραπάνω…
Δεν βοηθάνε οι αφορισμοί, η κακεντρέχεια, ούτε καν η έκδοση διαβατηρίων για «να την κάνουν» από εδώ όσοι το επιλέξουν. Το θέμα είναι να ψάξουμε τα αίτια. Σε περιόδους κρίσεων αυξάνει η συντηρητικοποίηση. Είναι άλλωστε κρίσιμο στάδιο αυτό, από το οποίο ίσως αν δεν περάσει μία κοινωνία δεν θα καταλάβει πολλά… Το θέμα είναι να εγκαταλειφθεί εγκαίρως αυτό το στάδιο…
Δεν είναι πως όλοι οι ψηφοφόροι της ΝΔ έχουν τα ίδια ταξικά συμφέροντα. Δεν θα γίνουν συμμέτοχοι όλοι στη μάσα. Και όσοι περιμένουν κάτι καλό τα επόμενα χρόνια να ξέρουν πως ιστορικά όταν ο καπιταλισμός πιέζεται μονάχα οι πολύ λίγοι έχουν ικανοποιητική πρόσβαση «στα μπικικίνια»… Ούτε μοιράζονται όλοι αυτοί τις νεοφιλελεύθερες θεωρητικές ονειρώξεις πως είναι πρίγκηπες ή πριγκίπισσες που «έχει απλά καθυστερήσει η στέψη τους». Πάλι κάποιοι λίγοι έχουν το προβάδισμα και σε αυτό…
Είναι πως τους ΒΟΛΕΥΕΙ να πιστεύουν, γιατί δεν έχουν καμία σοβαρή επαφή με την ουσία της πολιτικής ως κοινωνικής πρακτικής (ενώ αντιθέτως οι παλιοί δεξιοί είχαν μεγαλύτερο πολιτικό αισθητήριο, βαθύτερη ιδεολογική κατάρτιση και καλύτερη αίσθηση της κοινωνικής πραγματικότητας), πως όντως η ΝΔ δεν μπόρεσε για «ξένους προς αυτήν» λόγους να πραγματώσει τις υποσχέσεις μίας παραδεισένιας ζωής. Το κακό είναι πως ακόμα και αν την επόμενη τετραετία συμβούν χειρότερα, ποιος πλέον είναι σίγουρος πως αυτό το πλήθος θα αναθεωρήσει τις απόψεις του;
Για μένα είναι τρομακτικό όταν ο νους μου πάει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση-απορία. Τι σκέφτονταν όλοι αυτοί που ψήφισαν την Κυριακή ΝΔ όταν άκουγαν όλα τα προηγούμενα χρόνια την αντιπολίτευση ΔΙΚΑΙΩΣ και ΕΥΛΟΓΩΣ να καταγγέλλει τις παρακολουθήσεις, τις απευθείας αναθέσεις, και όλα τα γνωστά… Τι σκέφτονταν όταν μας έβλεπαν τόσους πολλούς στις διαδηλώσεις π.χ. για τα Τέμπη… Τι πιστεύω; Χαίρονταν που «τσιρίζαμε», γούσταραν που μας έβλεπαν συγχυσμένους, και έκλειναν ραντεβού για τις εκλογές για να μας δώσουν τη δική τους απάντηση. Εκ του ασφαλούς όπως πάντα, αλλά εξίσου επικίνδυνα για εμάς. «Πείτε ό,τι θέλετε, κάντε ό,τι θέλετε, εμείς θα τα πούμε στις κάλπες»…
Είναι άνθρωποι που όχι μόνο έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο με την αμφισβήτηση, με τη συλλογική διεκδίκηση και τον αγώνα για καλύτερη ζωή, δεν πάνε καν στις κομματικές εκδηλώσεις της ΝΔ, αλλά μάλλον μισούν όλους όσους κινούνται διαφορετικά. Και χτες στο πρόσωπο του ικανότατου, αλλά και αδίστακτου στις προθέσεις του πρωθυπουργού, (εκ)δήλωσαν την εναντίωσή τους σε όσους ανθρώπους αντιδρούν, μιλάνε, δρουν και οργανώνονται. Δύο διαφορετικά υποδείγματα πολιτισμικής θεώρησης σε σύγκρουση λοιπόν… Και εδώ δεν ταιριάζει μονάχα το αφήγημα των κυρ Παντελήδων, αλλά πρέπει να προστεθεί και η ανάλυση για τις νέες γενιές ακολουθητών της σύγχρονης Νεο Δεξιάς φιλελεύθερων αποχρώσεων.
ΥΓ. Εκ του αποτελέσματος, η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν απέδωσε, αλλά ηττήθηκε παταγωδώς. Κάποιοι γνώστες των εσωκομματικών του κόμματος της Ανανεωτικής Αριστεράς με αναρτήσεις τους που είδα στο facebook το βράδυ των εκλογών αναδεικνύουν ως βασική αιτία την προβληματική κατ΄ αυτούς εσωτερική λειτουργία, τη στροφή περισσότερο στο επικοινωνιακό σε σχέση με το κομματικό, κοκ. Αυτά, όμως, αφορούν σε συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων.
Για μένα, το βασικότερο πρόβλημα είναι η αποκοπή από τον κόσμο της εργασίας, εννοώ σε επίπεδο οργανικών σχέσεων… Δεν είναι δυνατόν μετά από έντεκα χρόνια καθοριστικής παρουσίας στο επίκεντρο του πολιτικού σκηνικού να μην υπάρχει δυναμική παρουσία-συμβολή της συγκεκριμένης εκδοχής της εγχώριας Αριστεράς στο συνδικαλιστικό και στο φοιτητικό πεδίο. Δυστυχώς, το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα της δεκαετίας του 1960 και του 1970 πρώτα εγκαταλείφθηκε στα δικά του εδάφη ως μεθοδολογική και αγωνιστική ιδεολογική πρακτική, και αργότερα και σε άλλα μέρη της Ευρώπης άλλοι βάδισαν τον ίδιο δρόμο…
Τα αποτελέσματα; Μάλλον, ολέθρια για την Αριστερά. Η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει ανάγκη ένα αμερικανικής κοπής Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά από ένα ιταλικής κοπής σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς… Το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα έχει και ετοιμάζει εκ νέου το ΠΑΣΟΚ για το ρόλο του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κινηθεί αλλού… Αλλά, αυτά θα τα βρουν αργά ή γρήγορα οι αρμόδιοι και θα προκριθούν οι επικρατέστερες λύσεις. Το αν θα είναι αποτελεσματικές θα φανεί τα επόμενα χρόνια…
ΥΓ1. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ 25 έχουν αυτή την εκλογική οπισθοχώρηση η ευδιάκριτη άνοδος του ΚΚΕ δεν αποτελεί κάτι σπουδαίο ή μία μεγάλη νίκη. Αλλά, κάτι σημαντικό, ένα υπολογίσιμο βήμα προς αυτό που χρειάζεται στους καιρούς μας ο κόσμος της εργασίας. Αν όντως το μέλλον είναι δυσοίωνο, με βάση τις στοχεύσεις και τις ανάγκες των διεθνών κυρίαρχων τάξεων όπως περιγράφονται από διάφορους σοβαρούς γνώστες, οι προοπτικές για μία εδραίωση του ΚΚΕ στις συνειδήσεις μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων (εργαζόμενων κατά βάση) είναι ρεαλιστικές και όχι θεωρητικές. Πια, όσοι ψηφίζουν ΚΚΕ το κάνουν πολύ πιο αποφασιστικά και πολύ πιο κατασταλαγμένα. Και αυτό δείχνει πως πλέον η ταξική πάλη στην Ελλάδα αρχίζει να παίρνει μετά από δεκαετίες το πραγματικό της πρόσωπο χωρίς φτιασιδώματα και μεσοβέζικες διεργασίες, δικαιολογήσεις και ξεγελάσματα. Αυτό, βέβαια, σημαίνει πως οι ίδιες οι κοινωνικές συνθήκες χειροτερεύουν, αλλά σε τέτοιες περιστάσεις θα χρειαστούν οι τολμηρές αποφάσεις και οι μεγάλες ρήξεις των ικανών και των κοινωνικά ωφέλιμων. Το ΚΚΕ θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων; Κι εδώ, ο χρόνος θα δείξει… (Εγώ προσωπικά χάρηκα όταν άκουσα τον Γ.Γ. να περιγράφει σωστά τα όσα έγιναν πριν το 2022 στην περιοχή της Ανατολικής Ουκρανίας…)
ΥΓ1. Το βράδυ της Κυριακής ήμουν σοκαρισμένος. Και είδα γύρω μου και μεγάλη πίκρα. Σήμερα είμαι αποφασισμένος… Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι πρόσκληση, κάπως επώδυνη, αλλά πραγματική για να γίνουμε κι εμείς πιο αδιάλλακτοι, πιο αδίστακτοι, πιο δεμένοι με τα δίκια του Σκοπού μας, πιο έξυπνοι πολιτικά, πιο αποτελεσματικοί οργανωτικά… Τώρα θα μετρηθεί πραγματικά το πόσα απίδια πιάνει ο σάκος… Στα νερόβραστα δεν δίνει κανένας τον καλύτερό του εαυτό, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει όταν η εσχατιά της εξαχρείωσης μοιάζει και είναι η προσφιλέστερη μέθοδος που χρησιμοποιούν όσοι μας εχθρεύονται… Προχωράμε.